"segir hina efnaminni"

"segir  hina efnaminni munu njóta góðs af efnahagsuppganginum" Kannast einhver við orðalagið. Vona bara fólksins í Perú vegna  að Ollanta Humala sé ekki helblár kapitalisti klæddur "vinstri" kápu eins og sumir. Kært kvödd

Hinir efnaminni njóti uppsveiflunnar

"Mér finnst það engin "

Mér finnst það engin furða þó fosætisráðherra vilji ekki koma fram fyrir alþjóð í kvöld. Aldrei í sögu lýðveldisins hefur "hrein" vinstri stjórn stjórnað.

Og hver er árangurinn. Sandkassinn við Austurvöll logar í illdeilum. Enginn sátt þar í augsýn.Þrátt fyrir öll loforð um samstöðu til að ná landinu á réttan kjöl. Verkalýðshreifingin komin á móti stjórninni.  Fátt eitt af loforðum frá fyrri tímum haldin. Síðustu samningar hanga á bláþræði. 

 

Ég er viss um að frúin á stjórnarheimilinu hættir eftir kjörtímabilið þrátt fyrir eigin orð. Og mér finnst það satt að segja ömurlegur endir á , stundum farsælum stjórmálaferli. Að hafa stjórnað þeirri stjórn sem harðast af öllum stjórnum þrengdi sultaról þeirra hópa sem minna mega sín. Að hafa stjórnað þeirri stjórn sem lofaði skjaldborg um heimilin sem svo náði  til 20 heimila. 

 

Að hafa stjórnað þeirri stjórn sem met setti í fáránlegum loforðum sem kolsteypir fjölda smáfyrirtækja. Að hafa stjórnað þeirri stjórn sem 3 þingmenn yfirgáfu má segja á örlagastundu. Að hafa o.sv.fr. Það mætti lengi telja. Kært kvödd

Jóhanna ekki á mælendaskrá

"Jussanam Da Silva

Þetta, að veita Jussanam Da Silva ríkisborgararétt er sennilega það eina sem hefur komið að viti frá sandkassanun við völlinn í mjög svo langan tíma. Og er nú nema von að leikararnir sjálfir í kassanum geti ekki hamið hláturinn yfir andsk..... fíflaganginum sem fer þar fram??  Kært kvödd

50 fái ríkisborgararétt

"Ekki á Íslandi"

Finnast kjánar bara við Ísland ????? Ekki á Íslandi ????

Kjánar finnast við Ísland

"Sjómannskonan"

Aldrei má halda Sjómannadaginn hátíðlegan öðru vísi en að minnst sé einnig Sjómannkonunni Þó margt sé breitt hvað öryggi og hinn félagslega þátt varðar til hins betra þá hverfur sennilega kvíðinn í brjósti Sjómannskonnunar aldrei þegar slæm veður ganga yfir og makinn er á sjó. Skáld hafa ort til Sjómannskonnunnar falleg ljóð m.a.:

 

"Hún situr hljóð og horfir út /með hjartað þreytt af kvíða./ Það er svo langt - það er svo strangt / að elska, sakna og bíða/ Ekki veit ég hver orti, en þetta orti Lilja Björnsdóttir :  "Að elska og sakna, að vaka og vona,/ og vinna í trausti á kærleikans mátt,/ alltaf mun sjómannsins ástríka kona/ í einrúmi leika hinn sorgbljúga þátt."  Mér finnst satt að segja fáir (er að vísu ekki viðlesin maður) hafi gert Sjómannskonunni eins góð skil og séra Jakob Jónsson í Sjómannadagshugvekju sinni 1941. Þó þessi grein sé 70 ára gömul á hún vel við daginn í dag Þetta skrifaði Jakob m.a:  

"Aldrei skyldu menn metast um það, hvaða stétt sé þjóðinni þýðingarmest. Það má lengi um þau deila, hvort meiri nauðsyn sé að rækta landið, stunda sjóinn eða flytja vörur milli landa. Það má þrefa um það, hverir geri meira gagn, þeir, sem vinna með höndunum, eða þeir, sem stunda andleg störf og hvort þjóðinni beri skylda til að meta meira þingmenn sina, presta, lækna eða verkamenn. En vitringurinn Páll frá Tarsus benti einu sinni á það í svipuöu sambandi, að limirnir væru margir en líkaminn einn.

 

 »0g augað getur ekki sagt við höndina: Ég þarfnast þín ekki ! né heldur höfuðið við fæturnar: Ég þarfnast ykkar ekki«. Allar þær stéttir, sem vinna þjóöinni þarft verk, skulu metnar jafnt, og gildi starfsins fer ekki eftir því, hvort það er unnið á sjó eða landi, heldur eftir því, hvernig það er af hendi leyst. Gerir það mannfélaginu gott? Er það göfgandi og þroskandi fyrir þann, sem innir það af hendi?

Hin íslenzka þjóð hefir átt því láni. að fagna að í öllum stéttum hafa verið til menn, sem mátu starf sitt og köllun mikils. Ef rúm væri til þess, mætti sjálfsagt telja upp mörg dæmi frá hverri einustu stétt þjóðarinnar um fólk. sem ekki hugsaði eingöngu um laun sín, jafnvel ekki einu sinni um heilsu og líf, þegar skyldan var annars vegar. Flestar slíkar fórnir hafa af hlutaðeigendum sjálfum verið taldar sjálfsögð skylda.

 

Á hallæristímum dóu húsmæðurnar  oft fyrst, af því að þær skömmtuðu öðrum meira en sjálfum sér. Og ég hefi sjálfur séð Ijósmóður leggja út á sjó í opnum róðrarbáti í grenjandi roki, náttmyrkri og stórrigningu, jafn rólega og blátt áfram, eins og ef hún hefði verið beðin að skreppa yfir í næsta herbergi. Og ég hefi séð sjómenn leggja frá landi í leit eftir félögum sínum, þegar mörgum þótti sannarlega nóg að vita af einum bát í hættu. Það er mikið talað um vonsku mannanna nú á dögum, og dæmin sýnast deginum ljósari.

En ekki er þó mannfólkið yfirleitt verra en það, að hið illa þykir meiri tiðindi en hið góða, og allur þorri fólks telur það ekki tiltökumál, þó að það leggi sjálft sig í  hættu og erfiði annara vegna, að meiru eða minna leyti. I þessum efnum er það ein stétt, sem hefir nokkura sérstöðu. Það er sjómannastéttin. Ekki dettur mér í hug að fara að skjalla sjómenn með því, að þeir séu hinir einu nauðsynlegu fyrir þetta þjóðfélag.

 

Ekki vil ég heldur hvetja þá til að berja sér á brjóst og telja sjálfum sér trú um, að þeir sé betri en aðrir og eigi skilmálalausa kröfu til þesis að vera meiri taldir en aðrar stéttir. En hitt er annað mál, að flestir af oss, sem ekki erum sjómenn sjálf, erum viðkvæm undir niðri, þegar á sjómennina er minnst. Og þann mann skil ég ekki, sem er ósnortinn af þakklæti til þeirra og þá ekki, síður til kvennanna, sem »bíða heima«. Sérstaða sjómennskunnar er ekki aðeins, fólgin í því, að hún hefir meiri hættur í för með sér en flest önnur störf, heldur líka í því, að við þessari hættu má alltaf búast, þegar minnst varir,

 

»Maður heldur áfram að sigla .hérna út fyrir«, sagði austfirzkur sjómaðúr, »þangað til einhvern góðan veðurdag, að maður kemur ekki aftur«. Í hvert sinn, sem sjómannskonan tekur á móti manni sínum, finnst henni sem hún hafi heimt hann úr helju. Þetta á sér ekki síst stað á ófriðartímum sem þessum, Dánarskrár drukknaðra sjómanna sýna aðeins lítinn þátt þeirrar harmsögu, sem gerst hefir við strendur Islands eða í nágrenni, þess. Milli línanna eru aðrar sögur skráðar, og sumar dásamlega fagrar.

 

Þær eru um hetjuskap, karlmennsku, bróðurhug, hjálpfýsi, fórnarlund. Sumar eru um þá manndáð, þrek og þrótt, sem konur og börn sýndu  á sorgþrungnum dögum og nóttum. Ég vildi geta sagt við vini mína, sjómennina: »Það má mikið vera, ef þið eruð yfirleitt meiri hetjur á sjónum en konur yðar eru á landi, þegar í harðbakkann slær. Ég þekki ykkar hetjulund af afspurn, en staða mín og starf hefir oft gefið mér tækifæri til að dást að hetjunum heima«. Sjómennskan, eins og önnur störf, setur sitt mót á  á skapgerð og hugarfar manna. I ýmsu. verða þeir líkir hafinu sjálfu, með hvikulum bárum á yfirborðinu, en kyrrlátum undirdjúpum. Flestir sjómenn eru glaðlyndir og fjörugir í sínum hóp, spaugsamir og hláturmildir. Á þeim dögum, þegar áhyggjurnar eru litlar á yfirborðinu, en miklar undir niðri, er skammt skrefið frá léttlyndi yfir í léttúð.

 

 

 

Þrátt fyrir glaðVærð og óróa sjómannslundarinnar er það eftirtektarvert, að flestir sjómenn eru viðkvæmir alvörumenn undir niðri. Ég mínnist oft orða Þórólfs Beck skipstjóra, móðurbróður míns, er hann sagði: »Við sjómennirnir hljótum að verða trúmenn. Það er svo oft sem við getum ekki meira, og þá verður annar að taka við stjórn«. Mér fannst það einhvernveginn á málrómi frænda míns, að hann mundi samt ekki sleppa stjórnartaumnum svo lengi sem hann gæti eitthvað, og er það vel. En þá fannst mér ég líka skilja, hver nauðsyn sjómönnunum er á því að geta treyst æðstu öflum þeirrar tilveru, sem þeir lifa Qg hrærast í  Það er slíkt traust, bjartsýn, heilbrigð lífsskoðun,  sem skapar kjark og rósemi í öllum hættum og öllu starfi.  Af viðkynningu minni við sjómenn frá því ég var barn, hefir mér oft fundist ég verða var við„ að jafnvel gamanið væri stundum gríma utan yfir alvöru og viðkvæmni, sem þeir kærðu sig ekki um að láta bera of mikið á-

 

 

Þessa alvöru elur hafið upp i börnin sín og hún er meiri nú en oftast endranær.  Þess vegna hefir sjómönnunum sjálfum, og okkur, sem sitjum á ströndinni, sjaldan verið meiri þörf en nú á því trausti,, sem lýsti sér í orðum frænda míns. Eins af bestu sjómönnum þessarar þjóðar, og eins af beztu mönnunum, sem ég hefi kynnst  Á Sjómannadaginn sameinast aliir í því að óska sjómannastéttinni heilla og hamingju og þakka henni fyrir starf hennar og fórnir.

 

 

Gefum áhugamálum stéttarinnar gaum og sýnum í verki, að vér metum velferð hennar einhvers, oftar en á Sjómannadaginn. Margs er þörf. Það hefnir sín á allri þjóðinni, ef einhver stétt hennar er vanmetin„og þó er þúsund sinnum ver farið,ef stéttin vanmetur sig sjálf.

 

Þess vegna þarf það að vera hugsjón sjómannanna sjálfra, að stétt þeirra verði fyrirmynd að allri menningu,bæði, á sjó og landi. Hvert skip, sem siglir; hver bátur, sem létur úr vör við strendur þessa lands, á að veru eftirsótt menningarstofnun, að sínu leyti eins og litið hefir verið á gott heimili við framleiðslustörf í sveit. Að þessu ber að keppa. Guð blessi yður, sjómenn, skip yðar og heimili."

Svo mörg voru þau orð Þau eiga erindi inn í umræðuna í dag Verið ávallt kært kvödd Og gleðilegan Sjómannadag

Loftárás

Á morgun er "Sjómannadagurinn" haldin hátíðlegur. Þá er minnst manna sem háðu baráttu við hafið. Fyrir tæpum 70 árum lauk miklum hildarleik sem framfór á N Atlatshafinu.  Á þessum tímum léku íslenskir sjómenn stórt hlutverk. Það má vel herma orð Winston Churchill þegar hann sagði: "Never in the field of human conflict was so much owed by so many to so few" upp á íslenska sjómenn sem færðu Bretum fisk þrátt fyrir hafnbann Þjóðverja. 

Nútíma sjómenn hafa gott af að rifja þessar sögur upp. Þessvegna langar mig að rifja einn atburð sem varð fyrir rétt rúmm 70 árum. En um þennan atburð skrifaði Agnar Guðmundsson seinna kunnur hvalveiðiskipstjóri var fyrsti stm. Honum segist svo fá í fyrsta tbl Sjómannablaðsins Víkings 1940. Þess ber að geta að skipstjórinn var Steindór Árnason þekktur togaraskipstjóri. 

 

 B/V Arinbjörn Hersir RE 1

"Sunnudagsmorguninn þann 22. des. s. 1., er Arinbjörn hersir var staddur á 53° 23' N. br. og 5° 05' V. lgd., eða um 12 sjómílum NV af Mull of Cantyre, heyrðum við til flugvélar, sem okkur þótti nú engin nýlunda, því urg þeirra er orðið svo hversdagslegt, einkum í námunda við Englandsstrendur. Og það er nú svo, að vanalegast er ekki verið að reikna út, hvort þessari eða hinni flugvélinni búi illt í huga við viðkomandi. í þessu tilfelli skeði það, sem alltaf má búast við.

 

Flugvélin, sem var ,,Heinkel" 111, long distance twinenginebomber, flaug niður undir masturtoppa skipsins, og lét sprengju falla, er féll bakborðsmegin við skipið og orsakaði óhemju loftþrýsting. Skipið lék á reiðiskjálfi, líkt og því hefði verið siglt með fullri ferð upp í stórgrýti Eitt og annað gekk úr skorðum, ljós slokknuðu, og leki kom þegar að skipinu. - Þegar svona stendur á, má enginn vera að því að íhuga hvaða geigvænlegu augnablik eru að líða, allir hafa nóg að gera við að koma fyrir sig þeim öryggistækjum, sem skipinu fylgja og hægt er að notfæra sér.

 

 Nágrenni árásarinnar 

 

Okkar fyrsta verk var að slaka bakborðsbátnum, sem var útsleginn, og meðan við vorum að slaka bátnum, flaug flugvélin yfir okkur og reyndi með vélbyssu sinni að hæfa mennina, sem voru að slaka, um leið og hún lét aðra sprengju falla. Þegar báturinn var kominn í sjóinn og komnir í hann 8 menn, flaug flugvélin yfir í þriðja sinn og lét nú skothríðina dynja á skipinu og bátnum o g sleppti nú tveimur sprengjum, sem þó hvorugar hittu skipið. Við þessa skothríð særðust allmikið 5 af þeim, sem í bátnum voru, og einn á þilfarinu Ennfremur skemmdist báturinn það mikið, að hann flaut aðeins á öftustu loftkössunum.

Eftir að við vorum komnir frá skipinu á lífbátnum, sem var illa sjófær, gerði flugvélin 3 árásir á það. Alls lét hún 14 sprengjur falla, en engin hæfði skipið, en svo nærri féllu þær, að skipið kastaðist og liðaðist til, eins og það væri í brimróti upp í skerjagarði. Það var sýnilegt strax, að flugmennirnir beindu skothríðinni aðallega að skipverjum, auk þess, sem þeir skutu á stjórnpallinn og hæfðu báða áttavitana og dýptarmælirinn, sem allt varð ónothæft. -

 Heinkel" 111, long distance twinenginebomber,

 

Þegar flugvélin var komin úr augsýn, var róið að skipinu og bundið um sár hinna særðu. Ljós voru lagfærð, og er loftskeytamaðurinn hafði komið sínum tækjum til að starfa, var sent út A. A. A., sem er sent í stað S. O. S., þegar flugvél gerir árás á skip. Samband náðist við G. P. K. radio og síðar við björgunarskipið „Superman", sem svo kom til okkar li/^ tíma eftir að árásin byrjaði. Hinir særðu voru strax látnir um borð í „Superman".

Síðan var athugað, hvort hægt mundi vera að fylgja honum eftir til hafnar, en það reyndist ógerlegt vegna margvislegrar bilunar. Að draga Arinbjörn taldi skipstjórinn á„Superman" að myndi hefta för skipsins of mikið, þar eð hinir særðu þurftu skjótrar læknishjálpar við, og með því, að veður fór versnandi, mikill sjór kominn í skipið og enginn nothæfur lífbátur, var Arinbjörn yfirgefinn og „Superman" hélt til Campbeltown með fullri ferð. -

 

 Dráttarbáturinn Superman 

 

Frá „Superman" var sent skeyti og annar dráttarbátur beðinn að fara á vettvang og reyna að ná Arinbirni hersi og draga hann til hafnar. Um borð í ,,Superman" var okkur sagt, að flugvélin hefði fyrst kastað á þá tveimur sprengjum, er hæfðu hvorugar, en þeir hröktu hana á brott með skothríð úr loftvarnabyssum sínum.

Til Campbeltown var komið seinni part sunnudagsins og voru þá hinir særðu, þeir: Jón Kristjánsson, Guðmundur Helgason, Guðjón Eyjólfsson, Ólafur Ingvarsson og Guðmundur Ólafsson fluttir á spítala. Marinó Jónsson var látinn fylgja okkur og um meiðsli hans búið í gistihúsinu. Við biðum þarna í 7 daga og leið öllum eftir atvikum vel. Egill Skallagrímsson kom og tók okkur, þá sem ferðafærir voru og flutti til Londonderry, en þangað hafði verið farið með Arinbjörn.

 Aftur og enn tvinnast nöfnin Arinbjörn Hersir og Egill Skallagrímsson saman 

 

Hjá honum fengum við líka tvo menn að láni, þá Jón Ólafsson og Ragnar Karlsson. - B.v.„Gyllir", sem einnig kom til Londonderry, lét okkur hafa bát í stað okkar tveggja, sem báðir voru ónýtir. Eftir lauslega skoðun var skipið afhent skipstjóranum fyrir hönd eiganda, af viðkomandi „Naval Officer in Charge". Það var ljótt umhorfs um borð í Arinbirni, þegar við komum þangað. Allt var á tjá og tundri, og svo, að vart er hægt að lýsa með orðum einum. Við skoðunina kom einnig í ljós, að öll matvæli, siglingatæki eins og t. d. 2 sjónaukar, loflvog og vegmælir ásamt öðru lauslegu var horfið.

 

 b/v Gyllir kom líka við þessa sögu

 

Innsiglið var rofið og þaðan horfið það sem þar fyrirfannst, ennfremur allur fatnaður skipverja og vörur þær, sem beir höíðu keypt í Englandi. Eftir að búið var að standsetja það, sem nauðsynlega þurfti til heimferðarinnar, og leyfi fengið til heimferðar, var haldið á stað. Veður var hið ákjósanlegasta og komið var til Reykjavíkur þ. 12. jan. síðdegis eftir rúma 3 sólarhringa ferð.

Nú er frásögn Agnars lokið, af mestu loftárásinni, sem gerð hefir verið á íslenzkt skip.(þetta er skrifað 1940 ath. mín Ó R) - En hverjir verða næst fyrir þessu, og hvenig fer þá? Islenzku skipin standa öll varnarlaus gagnvart þessum loftvörgum. Þeir geta í rólegheitum leikið sér að bráð sinni, eins og köttur að mús. Einasta vörnin gegn þessu er loftvarnabyssan, sem vera ætti um borð í hverju einasta skipi, sem til Englands siglir" 

Þessi saga lýsir vel hrottaskap styrjalda. Óvægin skothríð á vopnlausa menn sem eru að reyna að bjarga sér. Við íslendingar megum aldrei gleyma því að þessir menn áttu stærsta þáttinn í að skapa það þjóðlíf sem við lifum við í dag . Sem misvitrir stjórnmálamenn og ennþá vitlausari fjárglæframenn eru komnir langt með að eyðileggja, Verið ávallt kært kvödd og gleðilegan "Sjómannadag"

 

"Það er von að VG"

Það er von að VG (Vinir Gaddafi!!!) styðji einræðisherrann. Maður þarf nú ekki að vera mikill spekingur tll að skilja að áralöng harðstjórn getur af sér ofstækisfullt hatur. Ég verð að segja að þótt mér bjóði við hryðjuverkum þá hef ég mikla samúð með uppreisnarmönnum í Líbíu ólíkt VG. Verið kært kvödd

Staðfestir glæpi gegn mannkyni